SAYIN HAKİM

İki bin on yılında, başladı çilem;

Ne anam mutlu oldu, ne de sevdiğim.

Bir yıl boyunca sürdü, meşum ikilem;

Ne ben mutmain oldum, ne de sevdiğim.

Kara toprağa düştü, ciğerim anam;

Akbabalar üşüştü, ona mı yanam?

Bu meyus acılara, nasıl dayanam?

Ne ben bahtiyar oldum, ne de sevdiğim.

Sevdiğimi aldım da, yar eyledim, boş;

Ne seven tatlı geldi, ne sevilen hoş.

Net göremedim asla, dünya hepten loş;

Ne kamer aydınlattı, ne de “Güneş”im. 

Sevgimiz, huzurumuz; kayboldu, gitti.

Direndik beraberce, yine de bitti.

Eş, dost, akraba var ya; hepsi terketti.

Ne sevenimiz kaldı, ne de sevgimiz.

Tek suçum boşanmaya çalışmak oldu.

Mahkeme, kadın diye; hep haklı buldu.

Psikolojim çöktü, gençliğim soldu...

Ne sağlam dalım kaldı, ne de güllerim.

Velhasıl yürümedi, sayın hakimim.

Toz oldu uçuverdi, tüm birikimim.

Umrunuzda mı sanki; keza, ben kimim? 

Ne eşim huzur verdi, ne de mahkeme.

Hakkımı savundukça, vurmayın daha.

Hakimliğinize de, güvenmeyin ha.

Hepimiz döneceğiz, adil Allah’a.

Ne makamlar bakidir, ne de mertebe.

...

Mehmet ŞAHİN